An tu me de L.

Lorem ipsum dolor sit amet, consectetur adipiscing elit. Multoque hoc melius nos veriusque quam Stoici. Beatus sibi videtur esse moriens. Duo Reges: constructio interrete. Quas enim kakaw Graeci appellant, vitia malo quam malitias nominare.

Bork: [redacted]tilio Rufo, cum is rem ad amicos ita deferret, se esse heredem Q.
Zenonem roges;: Hoc ne statuam quidem dicturam pater aiebat, si loqui posset.
Recte, inquit, intellegis.: At multis malis affectus.
Quonam modo?: Omnes enim iucundum motum, quo sensus hilaretur.
Primum divisit ineleganter;: An est aliquid, quod te sua sponte delectet?

Habes, inquam, Cato, formam eorum, de quibus loquor, philosophorum.

Sed non alienum est, quo facilius vis verbi intellegatur, rationem huius verbi faciendi Zenonis exponere. Videamus animi partes, quarum est conspectus illustrior; Multa sunt dicta ab antiquis de contemnendis ac despiciendis rebus humanis; Quare si potest esse beatus is, qui est in asperis reiciendisque rebus, potest is quoque esse. Dat enim intervalla et relaxat. Ergo in gubernando nihil, in officio plurimum interest, quo in genere peccetur. Cur fortior sit, si illud, quod tute concedis, asperum et vix ferendum putabit? Sic enim censent, oportunitatis esse beate vivere.

Ergo illi intellegunt quid Epicurus dicat, ego non intellego?
Quae cum essent dicta, discessimus.

Omnis sermo elegans sumi potest, tum varietas est tanta
artium, ut nemo sine eo instrumento ad ullam rem
illustriorem satis ornatus possit accedere.

Parvi enim primo ortu sic iacent, tamquam omnino sine animo
sint.

Vides igitur te aut ea sumere, quae non concedantur, aut ea, quae etiam concessa te nihil iuvent. An tu me de L. Iam enim adesse poterit. Mihi quidem Antiochum, quem audis, satis belle videris attendere. Eodem modo is enim tibi nemo dabit, quod, expetendum sit, id esse laudabile. Quam ob rem tandem, inquit, non satisfacit? Simus igitur contenti his. Ratio enim nostra consentit, pugnat oratio. Estne, quaeso, inquam, sitienti in bibendo voluptas? Hoc non est positum in nostra actione.

Sic enim maiores nostri labores non fugiendos tristissimo tamen verbo aerumnas etiam in deo nominaverunt.
Putabam equidem satis, inquit, me dixisse.
Morbo gravissimo affectus, exul, orbus, egens, torqueatur eculeo: quem hunc appellas, Zeno?
Deinde prima illa, quae in congressu solemus: Quid tu, inquit, huc?

Hic ego: Pomponius quidem, inquam, noster iocari videtur, et fortasse suo iure.